सहज सुचलं म्हणून...

माझा "आज" चा भरपूर वेळ "काल" च्या आठवणी जगण्यात आणि "उद्या"चे स्वप्न रंगवण्यात जातो... त्यातही एक मजा असते...वेळ वाया जातोय असे मला कधीच वाटत नाही ... आठवणींची शिदोरी आणि स्वप्नांची साथ खूप महत्वाची असते ..पावलो पावली दुसर्यांच्या जगाशी लढण्यासाठी आणि स्वतःचे जग बांधण्यासाठी ...नवीन रस्ते नव्या वाटा शोधण्यासाठी...त्या वाटेतले  अडथळे दूर करण्यासाठी... हवे ते मिळवण्यासाठी... आणि मिळाल्यावर पुन्हा एकदा नवीन स्वप्न पाहून ते पूर्ण करायला झगडण्यासाठी... 

अन भरकटलेले शब्द फेर धरून नाचतात

सोनेरी किरणं दवात अलगद भिजतात
हळूच कुठंतरी मनामध्ये पैजण वाजतात
अन भरकटलेले शब्द फेर धरून नाचतात


गार गार जरा जरा पिंगणारा वारा
रिमझिम सरींसाठी आसुसलेली धरा
रानामध्ये मोर जेंव्हा एका सुरात गातात
तेंव्हा भरकटलेले शब्द फेर धरून नाचतात


ढगांच्या गर्दीतून वाट काढत विजा चमकतात
आणि काळा कुट्ट अंधार क्षणभर पळवून लावतात
अंगणामध्ये थेंब जेंव्हा तळ होऊन साचतात
भरकटलेले शब्द तेंव्हा फेर धरून नाचतात

Flashback !!!

भविष्याचा विचार करून काय फायदा जर ते बदलणार नसेल...आणि वर्तमनाचा विचार करून विधिलिखित सत्याला कशाला challenge करायचे उगाचच !!! आपले flashback मधे मस्त वाटते जगायला.... rewind करा किती speed ने , हवे तिथे pause करा न वाटेल ते play करा....छान वाटते जुन्या गोष्टी आठवायला, कळत नकळत केलेल्या चुकांवर आपणहून हसायला, चुकत राहावे, हसत राहावे...अन् जगत रहाव्यात आठवणी... ओंझळीत धरून ठेवलेल्या, गाठोड्यात बांधून आणलेल्या, मनामधे खोलवर जपलेल्या, तुडुंब भरलेल्या डोळ्यांमधून सांडू न दिलेल्या...आठवणी शाळेच्या पहिल्या दिवसाच्या .... आठवणी पाटी, pensil अन दप्तराच्या....आठवणी आईच्या रागावण्याच्या...आठवणी बाबांच्या प्रेमाच्या....आठवणी college च्या धुंद दिवसांच्या ...आठवणी result न आलेल्या practcals च्या ... आठवणी चोरून पाहिलेल्या picture च्या ....आठवणी bunk केलेल्या lectures च्या ....आठवणी airtell तो airtell १० paise calling च्या ....आठवणी १० वाजायची वाट पहिल्याच्या ....आठवणी कट्ट्यावरच्या हसण्याच्या, रुसण्याच्या, मैत्रीच्या, अन विनाकारण भांडणाच्या...आठवणी पावसाळ्यातल्या कवितांच्या ... आठवणी morning walk अन रात्रीच्या चंद्राच्या ...आठवत राहावे अन जगत राहावे !!!

तुला आठवते का ....

दिवस कसे उडून जातात ना
क्षणात परके होउन
आठवनी मात्र ताज्या रहातात
मनात आपल्याच होउन ...

आपण मारलेल्या गप्पा ,
आपण गायलेली गाणी ,
डूबताना आपणच पहायचो ना सूर्य
रोज कातरवेळी ...

त्या पायऱ्या ज्यांच्यावर बसून आपण भविष्याची स्वप्न रंगवायचो ,
आणि कितीही नाही म्हणले तरी जगाचे भान विसरायचो ...

तेंव्हा नव्हते वाटले कधीच
भविष्य इतके वेगले असेल
सगळे जवळ असुनही
तुझी क्षणोंक्षणी उणीव भासेल ...

त्याच आठवणी मग आधार देतात
आपल्या आपल्या होउन
आणि मी मनाची समजुत घालते ,
पुन्हा काहीतरी आठवून ...

मी आणि माझा पाउस ...२३ जानेवारी २००८

मला आवडतो पाउस ... खरच ... खुप आवडतो ...
पाउस नाव जरी ऐकले तरी मन सैरभैर व्हायला लागते ...
आणि पावसाळा म्हणजे माझ्यासाठी पर्वणीच ...
काय करू आणि काय नाही असे वाटते पाउस पडत असताना ...
हृदयाचे ठोके अगणित वेगाने वाढायला लागतात ...
मनातले विचार मैलो मैल दूर दूर वाहवत जातात ...
का होते, कसे होते मला नाही माहित ...
पण असहाय्य मानसा सारखी काहीच करू नाही शकत ...
नंतर त्या पावसाच्या सरिंकडे एकटक पहात बसण्याचा माझा वेडेपणा ...
सगळे जग त्या क्षणाला थांबावे आणि मी त्या कोसळणाऱ्या थेंबांना नजरेत कैद करत जावे ...

पाउस... बेचैन करणारा ... विचारांचे उधाण आणणारा ...
त्या क्षणाला माझ्या आयुष्यात उलथा पालथ करणारा ...
भुत, वर्त्तमान, भविष्याचा विसर पडणारा ...
स्वप्नांच्या , कल्पनेच्या जगात नेणारा ...

पाउस ...माझे सारे दू:ख पळवून लावणारा ...
मी केलेल्या चूका समजुन घेणारा ...
माझे अश्रु हळूच टिपणारा ...
जगापुढे माझे हसू न होवू देणारा ...
'तू माझी आणि मी तुझा ' हळूच कानात सांगणारा ...

मी आणि माझा पाउस ...
तो असताना मला कोणीच नको असते ...माझे जग ...माझे सर्वस्व म्हणजे तो असतो ....
मी वाट पहाते, धग दाटून येण्याची ...काळोख पसरण्याची ...
वाट पहाटे मी ढगांच्या गड गडाटाची ...विजांच्या कडकडाटाची ...
वाट पहाते मी पावसाचे थेंब थेंब डोळ्यात साठवण्याची ...
सरी वर सरी अंगावर झेलण्याची ....
वाट पहाते मी त्याच्या आवेशात चिंब चिंब भिजण्याची ....

ती कविता...

ती कविता कधी पूर्णच नाही झाली ....
कारण ,
माझ्या कवी मनाला परत कधी जागच नाही आली ....
आता ते शब्दही थकलेत एका जगी राहून ....
अणि ओळही थकलिये दुसरिची वाट पाहून ....
ओळ अशी होती ...."तू फ़क्त शब्द दे "
ती सुचली तेंव्हा मी खुप सुखावले ....
कविता पूर्ण करण्यासाठी जंग जंग पछाडले ...
पण ठरवून असे शब्द कधी सुचतात का ???
रखरखत्या उन्हात कधी धग फुटतात का ???
अशेच दिवस सरत गेले ....
अणि मी, शब्द भूतकाळात विसरत गेले ....
म्हणून माझ्या कवी मनाला कधी जागच आली नाही ....
आणि ती कविता कधी पूर्णच झाली नाही ...

Missing Ambition

Dear All...Ambition mates,

Missing you like anything....

Missing each movie we watched together...

missing the steps on which we used to sit for hours n hours...

missing the manual completion...

missing airtel to airtel 10 paisa calling...

missing our morning walk...

missing "Saputara" trip...Vijay dada s marriage...Pitalkhore chya Lenya...ohh my god

missing everything dear...

really speaking i am missing my life...

hope we will make it again...

Navin Daav pan Kheladu matra Juunech....

we will meet again...

we will laugh again...

we will live our life again...

love you all..

SEE YOU SOON